 |
| เปิดม่านสภากาแฟคนข่าวฯให้ยลชม.. |
 |
 |
| นายแบบกิตตมศักดิ์กับ"มุมระเบียง" |
มุมกาแฟ : ร้านหนังสือ
เคลื่อนไหวอยู่นอกกระจก-ในอกเรา
ลมยังเย้าใบไม้โยกส่ายไหว
ขับบทเพลงพริ้งเพราะเสนาะไกล
เกาะกิ่งอยู่ใกล้ ใกล้-ใครได้ยิน
-หนึ่ง-
อีกรอบ-เพลงม้วนเก่าเรารับฟัง
วนกลับมาอีกครั้งไม่จบสิ้น
เป็นเพลงใหม่ใหม่ไม่คุ้นชิน
เราหลงบางกลิ่นไอในมุมกาแฟ
บางคำถามคนกันเอง “เพลงเพราะหรือ”
เราตอบ “อือ” ก้มหน้า...ทว่าแค่-
เฉพาะบางเงื่อนไข-ไอเย็นแอร์
นอกนั้นแล้วแต่ชอบรักพนักงาน
เราเพียงผู้เดินร้อนมาหย่อนเย็น
บาทวิถีลำเค็ญยากเร้นผ่าน
โต๊ะแต่ละตัวต่างไม่ว่างนาน
เราเองก็เกียจคร้านกับการยืน
หลายครั้งเลือกคนนั่งได้ดั่งใจ
บางวันที่ผ่านไป...ใช่เราฝืน
คนบางคนคำบางคำเรากล้ำกลืน
กับประเด็นพื้นพื้นพร้อมสนทนา
กับประเด็นพื้นพื้นเพลงจะเพราะ
นิ้วมือเคาะรับจังหวะกระดิกขา
เห็นบางคนเยื้องกรายเราปรายตา
ชัดมากกว่าทุกวันที่หันมอง
โต๊ะว่าง-แต่ประหลาดไม่อาจนั่ง
ของวางตั้งส่อเค้ามีเจ้าของ
เรามาเพื่อสลับกันจับจอง
แต่จำต้องละวางเป็นบางครั้ง
-สอง-
พนักงานคงนึกไป “เมื่อไหร่จะลุก”
ส่งสายตารุกเข้าใส่เร้าให้สั่ง
“คืนกำไรคนขายพอได้ตังค์
จะนั่งต่อนานเท่าไหร่ไม่ว่ากัน”
ต่อหนังสือบางเล่มเราเล็มลึก
ซ่านเต็มความรู้สึกในนึกฝัน
บางเล่มบอกเล่าอย่างเท่าทัน
เพียงประโยคสั้นสั้น-เราบรรลุ !
บางเล่มบางบางเรากางอ่าน
มีงานที่งามง่ายคล้ายไฮกุ
หากแต่มีอำนาจเอื้อเชื้อปะทุ
ให้ไฟฟืนไม้ผุได้คุโชน
บางเล่มหยิบจับแต่กลับวาง
หนัก-อย่างชั้นนั้นจะบั่นโค่น
บางเล่มในซอกลึกคงนึกตะโกน
“ได้โปรดเถิดช่วยโอนการถือครอง”
-สาม-
โต๊ะตัวข้างข้างว่างอีกแล้ว
กาแฟเย็นในแก้วไม่ทันพร่อง
นัดแรก-คงเขินอายสายตามอง
จดจดจ้องจ้องจีบ-รีบเช็คบิล
คนมาใหม่มีตำรามาเต็มหอบ
กวาดสายตาโดยรอบก่อนตัดสิน
นั่งแล้วสั่งแค่กาแฟร้อนกิน
เริ่มพึมพำพอได้ยิน-ท่องมาตรา
เธองำงึมพึมพำอย่างคร่ำเคร่ง
แต่อีกโต๊ะโฉงเฉงเสียงดังกว่า
เธอเงยและปรามปรายโดยสายตา
แต่ทว่า...เสียงทั้งหมดไม่ลดละ
เขาว่า-“มาชุมนุมที่มุมกาแฟ
เพียงแค่สนทนาสารัตถะ
นัดพบเพื่อสะสางบางภาระ
ก่อนที่แสงตะวันจะวาย”
เธอว่า-“ที่นี่เป็นร้านหนังสือ
และอาจคือห้องสมุดโดยความหมาย
และเงียบต้องปกโปรยโดยปริยาย...”
ข้อยุติทั้งหลายคล้ายคลุมเครือ
แหละนั่นเหมือนติดตันต่อคำตอบ
แต่ข้าพเจ้าชมชอบบางความเชื่อ
เราอาจหาจุดสมดุลร่วมจุนเจือ
ข้อถกเถียงที่เหลือในเนื้อใจ
บางเล่ม,บางคน,บางบทสนทนา
โต้ตอบตลอดเวลา-ใช่,ไม่ใช่
จมลงสู่ห้วงภวังค์ลึก-ข้างใน
ข้างนอก-ฝนตกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...
นกกระจอกนอกกระจกวกไปกลับ
กระโดดเต้นสลับจับกิ่ง,กู่-
บางเพลง,หากรู้ฟังยังพรั่งพรู
เรานั่งอยู่ภายใน-ไม่ได้ยิน.
มุมกาแฟร้านนายอินทร์ รามคำแหง, 2540
พิมพ์ครั้งแรก เนชั่นสุดสัปดาห์
โดยปรางค์ทอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น